DOĞUM HİKAYEMİZ

 

16 ekim 2013 ,saat 15.00 civarı. Alışveriş merkezinde geziyoruz..Bebeğim o kadar hareketli ki,”bugün ne kadar da çok hareket etti” diyorum kendi kendime..İyidir hareketli olması diyerek,içimi rahatlatıyorum.

DOĞUM SANCILARI

Meğersem,bu hareketler,rahim kasılmaları doğumun habercisiymiş,ben farkında değilim tabi..O gün kurban bayramının ikinci günüydü..Doğuma çok az bir süre kaldığından memlekete gitmemiştik.İlk defa bir bayramı İstanbul’da geçiriyorduk.

40 haftayı doldurmama 3 gün kala son muayenemi olmuştum.Bu haftaya kadar hiç sancım olmamıştı..Doktorum 40 haftayı doldurduktan sonra sadece 2 gün daha bekleyebiliriz demişti..2 gün içinde de doğum sancısı başlamaması durumunda,sezeryana  karar verip  17 ekim tarihi için sezeryan randevusunu almıştık -Bebeğimiz aşılama yoluyla olduğundan fazla risk almak istemedik..Çünkü 40 hafta sonrasında anne ve bebeğin sağlığı tehlikeye girebiliyormuş-

Doğum zamanım bayram haftasına denk geleceğinden ,doktorum izne ayrılmıştı.Beni de başka bir doktora yönlendirmişti

Sancılarımın olduğu gün akşam yemeğini ben hazırladım..Çünkü kendimi oyalayacak bişeyler arıyordum.Hem bu sayede doğum sancılarımın artmasını da sağlayabilirdim…Tabi kimseye söylememiştim henüz sancım olduğunu.Gayet sakindim..yemek yedik.Ortalığı toparladım falan.Sancılarımın sıklaştığını hissediyordum artık..Doğumun gerçekleşebileceğine ikna olmuştum..Ertesi gün için sezeryan randevumuz olduğundan,sabaha kadar sancım artsın da normal doğuma gideyim istiyordum hep..Hastaneye gitme durumu netlik kazanınca , ben duş aldım sakin sakin..Üstümü giyindim.Daha sonra eşime dedim ki,”benim sancılarım arttı.Bu gece hastaneye gidebiliriz” .

Evdeki doğum-hamilelik kitabımda ,sancıların sıklığı 5 dakikada bir oluyorsa hastaneye gidin yazıyordu..Sancılarımı ölçtüm.Evet 5 dakikada bir oluyordu..Hep beraber hazırlandık çıktık yola..Saat gece 11 civarı sanırım..Ben tabi hala sakinliğimi koruyorum,bir yandan da mutluyum..Normal doğum olacak diye…

HASTANEYE DOĞRU

Eşim de gayet sakin,yavaş bir şekilde hastaneye doğru yol alıyoruz..Bir yandan da sancıların sıklığını ölçüyoruz.. 3 dakikada bir geliyor sancılar..Beni baya bir sarsıyor tabi.Sancı gidince,gayet rahatım.

Hastaneye varıyoruz..Eşim arabayı parkederken,ben kayıt işlemlerimi yapıyorum..Kayıt işlemleri bitince,doğumhaneye alıyorlar beni.Doktorum muayene ediyor..Açıklık 4 cm diyor.

“Suni sancı verecek misiniz “diyorum.Doktorum “hayır ,sancıların çok iyi” diyor..Ben mutlu tabi..Sonra “bebeğin başı yan duruyor,ama sancılarla normal pozisyonunu alır “diyor..Bebeğin kilosunun kaç olduğunu soruyor..Bense hatırlamıyorum.Son kontrollerimde bebeğin kilosunu hiç konuşmamıştık..Kilosu her zaman normal seyrindeydi,Ama kaçtı bilmiyorum.”3200 gr olabilir “ diyorum..Doktorum “ben 3800 ölçüyorum “diyor.Şaşırıyorum.Gerçekten o kadar olmuş mudur..Bilemiyoruz..

Daha sonra odamıza geçiyoruz..Ben biraz gezinmek istiyorum odada..Ancak hemşireler izin vermiyorlar..NST çekmeleri gerekiyormuş.Tamam diyorum,kendi kendime.NST den sonra gezerim diyorum..Yatağıma yatıyorum,NST çekimi başlıyor…Bu arada eşim hep yanımda.

Sonra bişey oluyor..İçimde bişey patlıyor gibi.Anlam veremiyorum önce.Sonra idrak ediyorum,suyumun geldiğini.Hemen hemşireye söylüyorum..Hemşire ”tamam.Çok güzel.Şimdi doğum daha hızlı gelişecek” diyor…

Sancılar gitgide artıyor tabii.Dayanmak güçleşiyor..NST işlemi bitince,ben  “kalkıcam artık.Biraz gezinmeliyim” diyorum..Hemşireler yine izin vermiyor..Doğumun hızlı geliştiğini ve suyumun geldiğini söylüyorlar..Neyse diyorum,Yatakta sancılarımı geçiştirmeye çalışıyorum.Eşim başucumda, onun elinden güç alıyorum..Doktorum muayene ediyor tekrar..Biraz daha bekleyeceğiz diyor..Çok kısa bir süre sonra tekrar geliyor.Tekrar muayene diyor ve doğumhaneye gidiyoruz diyor..

VEEE  NORMAL DOĞUM…

“Yaşasın,artık oğluma kavuşuyorum.Sancılarım bitiyor.Normal doğum oluyor” diyorum.Hastaneye gelmemizle,doğumhaneye girmemiz arasında geçen süre yaklaşık 1 saat kadar..Herşey yolunda gitti.Doğumhanede ebe ne yapmam gerektiğini söylüyor..Söylediklerinin hepsini biliyorum,kitaplardan defalarca okumuştum.Kendi kendime nefes egzersizleri yapmıştım.Ancak doğum anında ne yapacağınızı bilemiyorsunuz bir an..Sancılar o kadar şiddetli ki..”Ben anlamıyorum ,yapamam” diyorum ebeye.Ebe tekrar anlatıyor..Sonra onun dediği gibi yapmaya başlıyorum..Dua ediyorum bir yandan da..İşte şimdi “kafası göründü diyecekler ve bitecek” diyorum içimden..Doktorum sık aralıklarla ultrasondan bebeğimin durumunu izliyor.Bir süre sonra ,doktorum:”Bebeğin başı hala yan duruyor.Artık ıkınmayı bırakmalısın.Sadece sancıları geçiştirmeye çalış” diyor.Bu sayede bebğimin başının doğru pozisyonu almasını bekliyoruz.Ben sancılarımı geçiştirmeye çalışıyorum.Daha sonra  doktorum  emin olmak için hamileliğimin aşılama mı yoksa  tüp  bebekle mi olduğunu soruyor.. Ben aşılama ile hamileliğimin oluştuğunu söylüyorum..

SEZERYAN MI?

Biraz daha zaman geçiyor.Doktorum “bebeğin kafası hala yan duruyor ve  kafasında ödem oluşmaya başladı.Bu durumda da bebeğin ve senin sağlığını tehlikeye atamayız .Seni sezeryana almam gerekiyor” diyor.Nasıl diyorum kendi kendime..olamaz, normal doğum olmalı…Biraz daha bekleyelim desem diyorum.O zaman bebeğimin kafasındaki ödem çok mu büyür.sağlığı nasıl olur?Uzun süredir -yaklaşık 1 saat kadar-  de doğumhanede olduğumu hatırlatıyorum kendime.

BEN YAPAMADIM

Moralim bozuluyor.Üzülüyorum.Doktoruma “ben yapamadım değil mi?” diyorum.Doktorum hemen durumu toparlıyor..”Sen elinden geleni yaptın, ama bazen olaylar böyle gelişebiliyor” diyor.Hemen bir kağıt imzalatıyorlar bana.Aynı kağıdı eşim de imzalamış dışarda..Tekerlekli sandalye ile doğumhanden çıkıyoruz..Asansörlerin olduğu kısımda eşimi görüyorum..Diyorum ki “bebek dönmedi,bebek dönmedi.bebek dönmedi”..Devamlı bunu tekrarlıyormuşum..O da yanıma gelip,”Sen herşeyi yaptın.Ama böyle olacakmış.Önemli olan sizin sağlığınız” diyor.Sonra asansöre biniyoruz.Sancılar o kadar şiddetli ki..Doktoruma soruyorum “ben bu kadar sancıyla uyuyamam ki ” diyorum.Doktorum sakin bir şekilde uyuyacaksın diyor…Sonra ,bağırmaya başlıyorum ” Uyutun artık beni” diyorum..Ameliyathaneye giriyoruz..Biraz korkuyorum.Keşke eşimde yanımda olsaydı diyorum.Elimi tutsaydı diyorum..Anestesizi uzmanı geliyor.Ben genel anestezi olmak istediğimi iletiyorum..Anestezi uzmanı ise,geç saatte yemek yediğimi belirtip,epidural anestezi yapacağını söylüyor…Ben tekrar,yemek yediğim saati söylüyorum.genel anesteziye karar veriliyor..Tabi bu arada sancılardan dolayı,çırpınmaya devam ediyorum.3-4 kişi tutuyor beni,düşmeyeyim diye..İşte tam bu sırada ,anestezi uzmanı bayan demez mi,”biz de çocuk doğurduk,bu kadar çırpınmadık” ..Ben de ona “napim çocuk doğurduysan “ diyorum,kızıyorum..sonra,koluma iğne yaplıyor,iğdeki ilacın bitişini seyrediyorum.Gözlerim kapanıyor…

DOĞUM BİTTİ

Sonra gözlerimi açıyorum.Başucumda çok tatlı iki hemşire var.Beni uyandırmaya çalışıyorlar..Çok güzel bir oğlumun olduğunu söylüyorlar bana.. ” oğlum mu,benim mi” şaşırıyorum.Herşeyin bu kadar kısa sürede olup bittiğine ve sağlıklı olduğumuza inanamıyorum.Sezeryan olmak zorunda kaldığım için üzülüyorum.Ağlamaya başlıyorum..Hemşireler beni sakinleştirmeye çalışıyorlar.Üst kata,odama çıkartıyorlar beni.Aşkım koşarak geliyor yanıma.”Çok tatlı oğlumuz ,gözleri aynı sana benziyor “ diyor..Gülümsüyorum.Bana mı benziyor?Halbuki onun hiç bana benzeyebileceğini düşünmemiştim.Hep eşime benzesin istemiştim.Zaten,kontrollerimi yapan doktorum da bebeğimin babasına benzeyeceğini söylemişti.

Odaya girdim..bebeğimi kucağıma aldım.İşte tarifsiz mutluluk bu.Sağlıkla ,kavuşmak..

 HERŞEYİN BAŞI SAĞLIK

Tam 1 hafta boyunca sezeryan doğumu kabullenemedim.Neden böyle oldu?Acaba,biraz daha beklesek,normal doğum olurmuydu,yada ne bileyim işte..

1 haftanın sonunda ise,herşeyin bu şekilde daha hayırlı olduğunu kabul ettim..Bazen bişeyi  çok istersiniz.Tüm şartları zorlarsınız..Olacak gibi olur.Ama olmaz..Olmaması gerekiyordur belki de..Doğumdan sonra,bazı şeylerin olması için çok da zorlanmaması gerektiğini tecrübe etmiş oldum.Ne demişler “herşeyin başı sağlık”.Gerçekten de öyle….